صبورترین فضانورد ناسا درگذشت
تاریخ انتشار: ۱۸ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۷۰۲۶۴
دان لیند، فضانورد ماموریت شاتل فضایی که به برنامهریزی اولین پیادهروی بشر روی ماه کمک کرد و برای سفر به فضا ۱۹ سال صبر کرد و تنها یک بار به فضا پرواز کرد، در ۹۲ سالگی درگذشت. دان لیند (Don Lind) فضانورد سابق ناسا که قبل از پرتاب شاتل فضایی به برنامهریزی اولین پیادهروی فضایی بشر روی کره ماه کمک کرد، در سن ۹۲ سالگی درگذشت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
خانواده او در یک آگهی ترحیم نوشتند: "دان" به «مرد رنسانس» واقعی ایده آلِ "لئوناردو داوینچی" برای مردی که میتواند همه چیز را به خوبی انجام دهد، نزدیک بود.
وی در تاریخ شفاهی ناسا در سال ۲۰۰۵ گفت: برنامه اولیه این بود که ۱۰ فرود بر روی ماه انجام دهیم، "آپولو ۱۱" تا "آپولو ۲۰" و ما در حال ساخت ماژولهای فرماندهی و موشکهای "ساترن V" و تمام تجهیزات برای این ۱۰ فرود بودیم. سپس واشنگتن با خرد بینهایت خود، بودجه ما را کاهش داد. این یک ناامیدی حرفهای باورنکردنی بود. اما هیچ گزینه دیگری نداشتیم و مجبور به ادامه دادن بودیم؛ بنابراین لیند به جای این که خودش به ماه برود، روی برنامهریزی عملیات فرود روی سطح ماه برای فضانوردانی که این کار را انجام دادند، کار کرد. او لباسهای فضایی، ابزارها و بستههای علمی را که ماهنوردان آپولو استفاده میکردند، آزمایش کرد.
این دانش باعث شد که در طول هر دو مأموریت فرود روی ماه، یعنی "آپولو ۱۱" و "آپولو ۱۲" در قسمت کنترل ماموریت جا داشته باشد.
وی میگفت: من به سادگی میتوانستم جلو بروم، میکروفن را بردارم و با آنها صحبت کنم.
شانس لیند برای حضور در فضا بیش از یک دهه پس از خروج آخرین فضانورد از ماه به وجود آمد.
خودش میگفت: من یک رکورد ثبت کردم، چون هیچ کس بیش از من منتظر یک پرواز فضایی نبوده است. امیدوارم هیچ کس تجربه من را تکرار نکند. تأخیرهای طولانی وجود داشت و بنابراین بله، ۱۹ سال طول کشید تا من به فضا پرواز کنم.
لیند در ۲۹ آوریل ۱۹۸۵ به عنوان متخصص مأموریت "STS-۵۱ B" در شاتل فضایی "چلنجر" به فضا رفت و با توجه به این که دو نفر از شش سرنشین همراه لیند نیز از فضانوردان دوران آپولو بودند، میانگین سنی خدمه آن ماموریت ۴۸.۶ سال بود که مسنترین خدمه را برای یک ماموریت فضایی آمریکا رقم زدند.
این مأموریت همچنین دومین پرواز ماژول آزمایشگاهی "اسپیسلب" (Spacelab) ساخت اروپا و اولین پروازی بود که مجموعه کاملی از آزمایشهای علمی از جمله اولین آزمایشهای حیوانی را انجام داد.
لیند در آن زمان به مصاحبه کننده ناسا گفت: ما دو خزمیمون کوچک و ۲۴ موش آزمایشگاهی همراه داشتیم. خزمیمونها خیلی سریع با شرایط سازگار شدند، اما موشهای آزمایشگاهی به اندازه میمونها زرنگ نبودند. آنها همچنین روی میزهای ارتعاشی و اتاقهای آکوستیک و چیزهایی از این دست بودند. اما آنها یاد نگرفته بودند که این قرار است مدتی طول بکشد و زمانی که ما وارد ماژول شدیم، آنها به لبه قفس آویزان بودند و بسیار مضطرب به نظر میرسیدند. آنها سرانجام بعد از روز دوم متوجه شدند که اگر لبه قفس را رها کنند، سقوط نمیکنند و احتمالاً از بقیه مأموریت لذت میبرند.
اما خودِ لیند هیچ مشکلی برای تطبیق با زندگی در ریزگرانش نداشت. او میگفت: کاملاً از آن لذت بردم. تجربهی شگفت انگیزی بود.
لیند علاوه بر انجام تحقیقاتی که ناسا برنامهریزی کرده بود، آزمایش خود را نیز پیشنهاد و انجام داد و اولین عکسهای واضح از شفق قطبی را از فضا گرفت. تنها چیزی که او نیاز داشت یک دوربین و سه رول فیلم بود که از قبل در شاتل بود.
لیند با خنده میگفت: این آزمایش تنها ۳۶ دلار برای ناسا هزینه داشت و این ارزانترین آزمایشی بود که تا به حال به فضا رفته است. ما ادعا کردیم که در برنامه فضایی میتوانیم به ازای هر دلار هزینه، بیش از هر کس دیگری کارهای علمی انجام دهیم.
وی گفت: ما متوجه شدیم که مولفه متفاوتی در مکانیسم ایجاد شفق قطبی وجود دارد که شامل امواج مایکروویو است که قبلا درک نشده بود؛ بنابراین نظریهپردازان یک عنصر دیگر را در معادله ایجاد نور شفقی اضافه کردند.
لیند و همراهانش تقریباً یک هفته پس از ترک زمین فرود آمدند. در نتیجه، او ۷ روز و ۸ دقیقه و ۴۶ ثانیه را در فضا سپری کرد.
"دان لیند" در تاریخ ۱۸ مه ۱۹۳۰ در میدویل یوتا به دنیا آمد. او مدرک کارشناسی خود را در رشته فیزیک از دانشگاه یوتا در سال ۱۹۵۳ دریافت کرد و سپس در مدرسه افسران نیروی دریایی ایالات متحده در نیوپورت رود آیلند ثبت نام کرد. وی چهار سال در نیروی دریایی ایالات متحده در سن دیگو و در ناو هواپیمابر USS Hancock خدمت کرد و بیش از ۴۵۰۰ ساعت پرواز داشت.
وی پس از داوطلب شدن به عنوان یک خلبان نیروی دریایی برای گرفتن عکسهای از ارتفاع بالا از پرتوهای کیهانی برای دانشگاه کالیفرنیا برکلی، در سال ۱۹۶۴ دکترای خود را در رشته فیزیک هستهای انرژی بالا از این دانشگاه گرفت و دو سال بعد به عنوان یک کاندیدای فضانوردی انتخاب شد. لیند در مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا در گرینبلت مریلند به عنوان فیزیکدان فضایی کار میکرد و ذرات کمانرژی درون مگنتوسفر زمین و فضای میانسیارهای را مطالعه میکرد.
لیند پس از از دست دادن شانس خود برای پرواز به ماه، برای دو ماموریت به آزمایشگاه مداری "Skylab" آموزش دید که هر دو لغو شدند. او سپس به برنامهریزی محمولهها برای پروازهای آزمایشی اولیه شاتل فضایی و همچنین به توسعه سیستم کنترل برای سیستم کنترل از راه دور یا بازوی رباتیک Canadarm کمک کرد.
لیند شش ماه پس از بازگشت از فضا، از ناسا بازنشسته شد، در حالی که قبلاً با درجه فرماندهی در سال ۱۹۶۹ از نیروی دریایی استعفا داده بود.
در نهایت، او تا زمان بازنشستگی خود در سال ۱۹۹۵ به عنوان استاد فیزیک و نجوم به دانشگاه ایالتی یوتا پیوست.
دان لیند برای خدماتش به برنامه فضایی ایالات متحده مدال خدمات استثنایی ناسا را در سال ۱۹۷۴ و مدال پرواز فضایی ناسا را پس از پرواز در ماموریت چلنجر دریافت کرد.
از دان لیند ۷ فرزند، ۲۲ نوه و ۲۸ نتیجه به یادگار مانده است. همسرش پیش از او در تاریخ ۱۲ ژوئن ۲۰۲۲ درگذشت.
منبع: پول نیوز
کلیدواژه: فضانورد فضانورد آمریکایی فضانورد روزه دار فضانورد آمریکایی ناسا فضانورد ناسا نیروی دریایی برنامه ریزی شاتل فضایی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.poolnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «پول نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۷۰۲۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شناسایی حیات بیگانه توسط دانشمندان ناسا
طبق یک مطالعه جدید، ممکن است تا سال ۲۰۳۰ حیات فرازمینی را پیدا کنیم.
به گزارش ایسنا، یک آزمایش آزمایشگاهی نشان داده است که ابزارهای روی یک فضاپیما که به یکی از امیدوارکنندهترین جهانها برای یافتن حیات میرود، به اندازه کافی حساس هستند تا یک سلول زنده را در یک قطعه یخ شناسایی کنند.
هنگامی که به این فکر میکنید که زندگی در ماورای سیاره زمین برای اولین بار ممکن است پیدا شود، ممکن است مریخ یا برخی از سیارات فراخورشیدی دوردست را تصور کنیم، اما به طور شگفتانگیزی به نظر میرسد امیدوارکنندهترین مکانها قمرهای یخی سیارات غولپیکر گازی در منظومه شمسی خودمان باشند.
تصور میشود که قمر زحل موسوم به «انسلادوس» و قمر مشتری به نام «اروپا»، هر دو اقیانوسهای جهانی را در زیر پوستههای یخی خود، با شرایط و مولکولهای کلیدی که میتوانند از حیات پشتیبانی کنند، دارند.
برای درک بهتر شرایط، ناسا در اواخر سال جاری مأموریتی را به یکی از این قمرها راهی میکند. فضاپیمای اروپا کلیپر (Europa Clipper) به دور قمر اروپا میچرخد و آن را تجزیه و تحلیل میکند و تا ارتفاع ۲۵ کیلومتری به سطح آن نزدیک میشود تا ترکیب و سطح آن را ترسیم کند، اندازهگیریهایی از اقیانوس داخلی آن جمعآوری کند و حتی دانههای یخ و غبار روی آن را تجزیه و تحلیل کند.
در حالی که این ماموریت برای شکار حیات فرازمینی طراحی نشده بود، یک مطالعه جدید نشان میدهد که به هر حال میتواند آن را کشف کند.
تیمی به رهبری دانشمندان دانشگاه واشنگتن و دانشگاه فری (Freie) برلین آزمایشی را انجام دادند تا ببینند که آیا ابزار «اروپا کلیپر» میتواند میکروبهای محصور در دانههای یخ را تشخیص دهد؟
پژوهشگران برای شبیهسازی آنچه فضاپیما هنگام جمعآوری دادهها از اروپا تجربه میکند، یک پرتو نازک از آب مایع را به داخل خلأ شلیک کردند، سپس از لیزر برای تحریک قطرات استفاده کردند و آنها را با طیفسنجی جرمی تجزیه و تحلیل کردند تا بفهمند چه چیزی در آنها وجود دارد.
باکتری اسفینجوپیکسیس آلاسکنسیس (Sphingopyxis alaskensis) گونهای رایج از باکتریهاست که در محیطهای سرد و فقیر از مواد مغذی مانند آبهای آلاسکا رشد میکند. میکروبهایی مانند اینها در یک غشای لیپیدی محصور شدهاند و میتوانند لایهای از کف را روی سطح اقیانوس تشکیل دهند که در نهایت به هوا منتقل میشوند.
اگر حیات مشابهی در اقیانوس اروپا وجود داشته باشد، به طور بالقوه میتواند آن دانههای یخ را به فضا ببرد، جایی که طیفسنج جرمی کلیپر میتواند اسیدهای چرب و لیپیدهای دارای بار منفی آنها را شناسایی کند.
فابیان کلنر، نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: ما در اینجا سناریوی قابل قبولی را برای اینکه چگونه سلولهای باکتریایی میتوانند در تئوری، در مواد یخی که از آب مایع روی انسلادوس یا اروپا تشکیل شده و سپس به فضا گسیل میشوند، ادغام شوند، توصیف میکنیم. برای من، جستجو برای لیپیدها یا اسیدهای چرب هیجانانگیزتر از جستوجوی آجرهای سازنده دیانای است و دلیل آن، این است که اسیدهای چرب پایدارتر به نظر میرسند.
این تیم دریافت که این ابزار میتواند نمونهای بیولوژیکی به کوچکی یک سلول را در یک دانه یخ شناسایی کند.
کلنر میگوید: ما برای اولین بار نشان دادیم که حتی بخش کوچکی از مواد سلولی را میتوان با طیفسنج جرمی روی یک فضاپیما شناسایی کرد. نتایج ما به ما اطمینان بیشتری میدهد که با استفاده از ابزارهای آینده، میتوانیم شکلهای حیات شبیه به موجودات روی زمین را که به طور فزایندهای معتقدیم میتوانند در قمرهای اقیانوسدار وجود داشته باشند، شناسایی کنیم.
در حالی که ما به شدت به دنبال یافتن شواهدی مبنی بر این هستیم که حیات فرازمینی را در سیارات و قمرهای دیگر شناسایی کنیم، بسیار هیجانانگیز خواهد بود که بالاخره یکی از آنها را بیابیم؛ بنابراین باید منتظر نتایج مشاهدات اروپا کلیپر در حوالی سال ۲۰۳۰ بمانیم.
این پژوهش در مجله Science Advances منتشر شده است.